Sri Lanka, het land van de theeplantages en prachtige natuur. Het land waar de tsunami jaren geleden heeft toegeslagen, maar waar mensen het zo goed weer op hebben gepakt. Het land van één van de mooiste treinritten ter wereld, waar je uit de deur kunt hangen (oké, het mag officieel niet…) om de meeste prachtige foto’s te maken. Het land van de mensen die met hun hoofd wiebelen als ze tegen je praten. Het land waar koeien heilig zijn en waar honden achter je aan blijven lopen. Het veelzijdige Sri Lanka, met zoveel dingen om te zien en te beleven.
Sri lanka
Ga op safari, doe een jungle tocht, bezoek tempels, beklim rotsen. Of relax op het strand. Of neem de tuktuk en zorg dat je veilig aankomt, dat is al een ervaring op zich.
Ik heb deze reis in September 2017 gemaakt, samen met mijn vriend. Backpackend hebben wij het land in 3 weken verkend. We hebben met de auto, tuktuk, trein en lokale bus gereisd.
Het is weer zover; een reisje op de planning! Sri Lanka dit keer. Je kent het vast wel; nog even schoonmaken thuis, de laatste spulletjes halen en op naar het vliegveld. Tegen de tijd dat we op Schiphol aankomen, heb ik al 3x m’n paspoort gecheckt. Controlefreak? Totaal niet;)
We zouden eerst naar Londen vliegen, om vervolgens door de gaan naar Sri Lanka. Een overstaptijd van 2 uur is normaal gesproken prima, mits je op tijd vliegt….
Het was nog wel flink haasten om bij het vliegtuig te komen aangezien we flinke vertraging hadden. Maar ach, hoef je in ieder geval niet meer te sporten.
Reis
Met Sri Lankan Air vlogen we naar Sri Lanka. Na een paar uurtjes te hebben geslapen in het vliegtuig was het tijd voor ontbijt: Curry! Oh Lord…dit zou toch niet een (letterlijk) voorproefje zijn van de vakantie…
Met iets minder dan een uur vertraging stapten we uit op Bandaranaike Airport( leuk woord voor galgje). Er stond een meneer te wachten met een bordje met mijn naam erop. Deze meneer kon natuurlijk geen Engels en met handen- en voetenwerk vertelde hij dat we hier moesten blijven zodat hij de auto kon halen. Ondertussen stormden er een heleboel chauffeurs naar ons toe en droegen ongevraagd onze tassen naar de auto’s om vervolgens hun hand op te houden. Hoezo brutaal…
Toen begon voor ons de reis pas écht. Op naar Dambulla. Het verkeer in Sri Lanka is vrij hectisch, zoals overal in Azië. Je komt van de ene plek naar de andere, maar dat gaat vaak gepaard met veel getoeter, hard remmen en een hoop bijna-ongelukken. De rit duurde zo’n vier uur. Toen het donker was, begon het te regenen. Maar echt, stórtregen. Lang leve de tropische regenbuien!! Rond 18.30 uur kwamen we bij het hotel aan. In het stikdonker loop je door de plassen, tussen bladeren en kriebelende beestjes. Ieeuww!
Pidurangala Rock
Next day! Vroeg opstaan om naar de Pidurangala Rock te gaan. Deze berg is iets minder populair dan de Lion Rock, maar absoluut de moeite waard. Waar je voor de Lion Rock zo’n 30 euro entree kan neertellen, betaal je hiervoor maar een paar euro. Het was een flink stuk lopen, en je zag niet veel meer dan een verlicht stukje van je zaklamp. Als je deze tocht zonder gids doet, bereid je dan goed voor. Je ziet bijna niets en het laatste stukje is behoorlijk klimmen. Ga niet op je slippertjes!
Eenmaal boven begon het licht te worden en het uitzicht met de opkomende zon en laaghangende mist was fenomenaal! Je kon de Sigirya Rock (Lion Rock) zien liggen met een mooie gouden gloed erover door de zon. Na een tijdje genieten gingen we weer naar beneden. Omdat we met meerdere mensen in verschillende auto’s waren gekomen, moesten we wachten tot iedereen er weer was. Vind ik niet erg, normaal gesproken… Ik vermaak me prima in de zon, vogels kijken, aapjes kijken.. totdat ik letterlijk nattigheid voelde… Ik keek naar boven en zag dat een aap me aankeek terwijl hij aan het plassen was. Maar écht, ik ZAG hem gewoon lachen!
Goed, sfeer niet laten verpesten ennn dooorr! Op naar Polonnaruwa. We reden met een gids en een ander stel in 1,5 uur naar de stad. In Polonnaruwa kun je allerlei verschillende ruïnes en tempels zien. Leuk, maar op een gegeven moment was ik er ook wel echt klaar mee. Toen ik dit ook daadwerkelijk uitsprak, duurde het nog geen minuut voordat het noodweer kwam. Ik houd niet van Karma…
Kandy
De volgende ochtend nog een bezoekje gebracht aan Dambulla Caves in de bloedhitte, met talloze boeddha beelden, staand, liggend, zittend.. whatever you like.
’s Middags heeft de man van ons hotel een bus aangehouden, waar we zowat in moesten springen. Een kaartje kopen doe je in de bus en is spotgoedkoop. Best een vreemde gewaarwording; mensen in de bus die je aanstaren (gekke buitenlanders met hun veel te grote backpacks), een bijpassend muziekje op de achtergrond en open ramen met het turbogeluid van de motor, waardoor die achtergrondmuziek eigenlijk ook weer niet nodig was…
Geen stopknopjes, maar gewoon schreeuwen dat je eruit wilt.
Na 2,5 uur kwamen we aan in Kandy, waar ik niet zo’n fan van ben. Het lijkt een vrij smerige stad en er rijden veel bussen die zwarte uitlaatgassen uitstoten.
We probeerden bij het treinstation tickets te bemachtigen voor de treinreis naar Nuwara Eliya, maar alle gereserveerde (lees: zit)plekken waren ‘uitverkocht’. Meaning: opgekocht door toeristenbureaus. Dus dat werd de hoofdprijs betalen (rond de 15 euro). Die avond even naar Kandy Lake gelopen en de Tempel van de Tand gezien.
Treinreis
Hophop! Vroeg naar het treinstation om de trein te halen. Het kon onze tuktuk chauffeur kennelijk weinig schelen dat we nogal haast hadden, want hij begon uitgebreid te vertellen over de tours die hij in Kandy voor ons kon regelen en stopte op verschillende plekken.
Op het perron was het chaos. Mensen die zich in de trein proppen. Vooral de wagons die je niet kon reserveren, zaten overvol. Echt grappig om alle mensen uit de ramen en deuren te zien hangen. De treinreis naar Nanu Oya (met de tuktuk verder naar Nuwara Eliya) duurde 4 uur en was prachtig. Niet voor niets wordt dit één van de mooiste treinreizen ter wereld genoemd. Een lief Sri Lankaans vrouwtje begroette ons hartelijk in ons hotel wat midden in (naar onze mening) een ghetto ligt.
’s Middags een wandeling gemaakt naar Gregory Lake. Voor locals gratis, toeristen moesten natuurlijk betalen… Leuk om gezien te hebben, niet onwijs spectaculair.
National park
Half 5 (!) de wekker. Lange broek, trui, extra trui, jas en wandelschoenen aan. Op naar Horton Plains National Park! Bij de ingang moesten we onze etiketjes van de waterflesjes afhalen en plastic zakjes mochten niet mee naar binnen. Het was super koud toen we begonnen met lopen. Horton Plains is een soort ‘loop’ waarbij je kunt kiezen of je rechtsom of linksom loopt. Omdat je zo vroeg bent, loop je sommige stukken alleen, zonder andere toeristen. Heerlijk. De eerste stop was Little World’s End. Wat een fantastisch uitzicht. Natuurlijk bleef het niet bij één foto. Tweede stop: World’s End. Iets minder spectaculair dan zijn kleine broertje vind ik persoonlijk, maar je hebt wel echt het gevoel dat je aan het eind van de wereld staat.
Op weg naar Baker’s Fall watervallen liepen we door prachtige groene landschappen met meertjes. De watervallen waren best mooi, met een mooie regenboog ervoor. Hierna moesten we nog een stuk lopen om terug te komen bij de parkeerplaats. We reden mee met twee Duitse jongens die afgezet moesten worden bij het treinstation. Zij stonden al lang op ons te wachten en vertelden ons dat ze de trein hadden gemist. Jammer dan, we hadden geen tijd afgesproken, Leuke ervaring!
’s Middags bracht een tuktuk ons bij Pedro Tea Factory. Hier kregen we een rondleiding door de theefabriek. Aangezien de gids steeds de andere kant op keek terwijl ze gebrekkig Engels sprak, heb ik er weinig van mee gekregen. Maar ach, het gaat om het idee zullen we maar zeggen.
Theeplantages
Hierna zijn we door de theeplantages gelopen waar vrouwtjes theeblaadjes aan het plukken waren. Alsof we die ochtend in Horton Plains nog niet genoeg gelopen hadden (ik was kapót…) wandelden we nog even 5 kilometer omhoog naar de Lovers Leap waterval met weer de mooiste uitzichten over de theeplantages van Nuwara Eliya en de dorpjes in de buurt.
Ik weet niet of het kwam omdat het een zondag was, maar toen wij de volgende ochtend een tuktuk probeerden aan te houden om ons naar het treinstation in Nanu Oya te brengen, reden ze allemaal met een strak gezicht en getoeter door. Zeker geen zin in twee van die backpackers. De 8e meneer stopte gelukkig wel en bracht ons naar het treinstation.
Omdat wij bij aankomst geen treinkaartjes konden bemachtigen voor onze verdere treinreis naar Ella, moesten we dat die zondag ter plekke doen. Geen gereserveerde kaartjes dus. Stuk goedkoper!(80 eurocent i.p.v. 15 euro voor gereserveerde stoelen!) Gelukkig konden we zitplekken bemachtigen. Het uitzicht was weer prachtig en ook wij hebben, net als iedereen, even bij de open deur van de trein gestaan om foto’s te maken.
By: Carmen van Verseveld
3 comments
Mooi verhaal
Dank je wel!
Mooi verhaal!!