Als Nederlander verhuizen naar het buitenland. Vele mensen doen het maar waarom en hoe vinden ze het daar, zijn er veel verschillen met Nederland? In deze reeks van Living Abroad stellen we verschillende vragen over hun leven in het buitenland. Kim woont sinds kort in het mooie maar koude Noorwegen en vertelt hier haar verhaal.
Stel jezelf eens voor.
Ik ben Kim, 32 jaar en ik kom uit Hazerswoude-Dorp. Sinds mei 2011 ben ik werkzaam geweest als oedeemfysiotherapeut in een particuliere praktijk voor fysiotherapie in hetzelfde dorp. In mijn vrije tijd ben ik graag buiten met mijn honden, doe ik yoga en qigong en sport ik graag.
Ik ben altijd gek geweest op reizen, dit doe ik dus ook regelmatig. Zo ben ik vorig jaar januari in noord-Noorwegen terecht gekomen, ik wilde namelijk onwijs graag het beroemde Noorderlicht zien. In mijn eentje heb ik een reisje geboekt en ben vertrokken. Wat is het prachtig mooi in Noorwegen, helemaal in die tijd. Erg koud, maar daar kun je je goed op kleden en alles hier is er gelukkig op ingericht. Daarnaast maakt het zien van het Noorderlicht, een huskytocht, een rendiertocht en een sneeuwscootersafari het dubbel en dwars goed!
In welk land ben je gaan wonen en waarom?
Tijdens mijn verblijf ben ik in contact gekomen met een Noor en zoals je misschien al kunt raden, werden we verliefd. Een paar keer heen en weer reizen was leuk, maar op een gegeven moment wil je meer en besloten we dat één van ons de keuze zou moeten maken om te emigreren. We hebben besloten dat ik dat zou doen, aangezien je als fysiotherapeut wat makkelijker aan werk komt in zowel Noorwegen als Nederland. Ik ben begonnen met Noorse lessen bij een docent thuis om me alvast voor te bereiden.
Nu woon ik sinds 1 februari 2020 in Tromsø, Noorwegen. Het leven hier is wat anders dan in NL. De Noren zijn wat meer op zichzelf gericht, dat moet ook wel, het land is groot en dunbevolkt, dus je moet voor jezelf kunnen zorgen.
Hoe ziet jouw leven er nu uit?
Ik had het geluk om vrij snel al een baan te hebben en werk per 10 februari in het universiteitsziekenhuis van Tromsø. Erg leuk werk, maar ook een hele uitdaging, aangezien ik beginnend ben met de Noorse taal en je met patiënten gelijk in het diepe springt! Je hebt geen keuze, je MOET de taal spreken. Dit draagt er wel aan bij dat ik een hele progressieve leercurve doormaak!
Wat mis je het meeste aan Nederland?
Hoe is het contact met Nederland (familie/vrienden)?
Heb je wel eens lastige momenten en wat doe je dan?
De lastige momenten zijn als ik terugdenk aan wat ik had in NL, maar aan de andere kant krijg ik er zoveel voor terug. Op dit moment heb ik het moeilijk met het hele Corona gebeuren. Ik kan niet naar huis, als zorgmedewerker in het ziekenhuis ben je wettelijk verplicht om tot tenminste eind april in het land te blijven. Dit kan mogelijk verlengd worden. Daarnaast zijn de grenzen dicht voor het buitenland en zelfs zijn de provinciegrenzen hier gesloten, je moet dus in je eigen regio blijven.
Gelukkig kan ik blijven werken, ook al is er niet heel veel te doen, aangezien het ziekenhuis gesloten is m.u.v. acute patiënten en medisch noodzakelijke behandelingen. Een soort stilte voor de storm zoals ze zeggen. Ik probeer mezelf binnenshuis na werk lekker af te leiden met koken en yoga. Gelukkig ben ik niet alleen, mijn vriend en zijn hond zijn er ook! En daardoor komen we ook nog lekker buiten in de natuur, want Kompis moet uit! Dus dat doet goed, nu de sportscholen en zwembaden dicht zijn! Ik had me namelijk ingeschreven bij een sportschool om te gaan zwemmen en yoga te doen, dat gaat dus mooi even niet door!
Wat ik het meeste mis aan Nederland zijn toch wel mijn honden (die wonen nu bij mijn ouders), mijn familie/vrienden en toch ook wel mijn werk. Had het erg naar mijn zin en nu begin ik weer helemaal opnieuw! Dat voelt soms wel eenzaam, ook al ben ik dat helemaal niet. Het is zoeken naar een nieuwe eigen plek, nieuwe contacten met nieuwe mensen en het leren van een nieuwe cultuur en omgeving.
Contact met de familie behoud ik via FaceTime en Whatsapp, ik heb dagelijks contact met mijn ouders, dus dat is heel erg fijn. Ze sturen regelmatig pakketjes nu met spulletjes uit Nederland. Dat doet goed.
Hoe denk je dat jouw toekomst eruit ziet? Blijf je daar / kom je terug
Ik denk dat ik me hier goed kan settelen, zolang je je aanpast aan het land en niet thuis gaat hangen, maar iets om handen hebt.
Heb je tips voor anderen die de droom hebben in een ander land te gaan wonen?
Mijn tips voor anderen die in een ander land willen wonen zou ik zeggen:
- Laat je goed informeren wat je allemaal moet regelen vóór je vertrekt en vóór je een beslissing maakt. Cultuur, taal, regels in het land betreffende immigratie, gezondheidszorg, enz..
- Leer de taal.
- Zoek indien mogelijk werk, al is het vrijwilligerswerk, maar het helpt je om beter en sneller te integreren en een eigen leven op te bouwen.
- Zorg dat je de dingen blijft doen die je graag deed in Nederland.
Dit was een kijkje in het leven van Kim in Tromsø. Ben jij enthousiast geworden en heeft dit verhaal jou geïnspireerd of wil jij zelf ook jouw verhaal vertellen? Laat dan even een berichtje achter!
By: Kim Bakhuis
5 comments
Noorwegen ben ik zelf nu een paar keer geweest. Ik zou daar best kunnen wonen. Mits we daar natuurlijk werk hebben en dat onze hond mee kan!
Maar over Kim…, of eigenlijk over haar honden. Gaat ze die op den duur nog ophalen of heeft ze die permanent achtergelaten bij haar ouders?
Hoi Nick,
Er is genoeg werkgelegenheid en ruimte genoeg om lekker met de hond te wandelen!:)
1 van de honden is van mijn ouders en de andere van mij. Aangezien ze beiden uit het asiel komen vond ik het moeilijk ze te scheiden, ik woonde namelijk bij mijn ouders hiervoor. Het idee is en was om Avy later hierheen te laten k9men als ik gesetteld ben. Ik twijfel alleen heel erg of ik daar goed aan doe. Mijn vriend heeft 2 honden en Avy kan niet met elke hond overweg, dat is 1 ding. Daarnaast weet ik niet hoe Bandit (de hond van mijn ouders) gaat reageren als hij ineens zonder zijn maatje zit. En ook niet hoe Avy hier zal reageren. Ik weet dat ze nu in ieder geval alle liefde en aandacht sowieso toch krijgt. Maar blijft lastig, liefste haal ik haar hierheen.
Dus nog even overwegen, e.d..
Hi Kim,
Dat lijkt me een vreselijk besluit. Maar ik snap het nu beter. Wij hebben ook een hond en geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om haar achter te laten. (Hoewel ze gek is op mijn ouders 😉) Maar zoals gezegd snap ik je besluit nu helemaal. Uiteindelijk beter voor je honden. Uit elkaar halen is dan geen optie. Het zal jezelf genoeg pijn hebben gegeven.
Verder lijkt wonen en werken in Noorwegen me geweldig. Ik ben er mag de Marine meerdere malen geweest. Echter zijn wij niet de jongsten meer en ik heb wat gezondheidsproblemen 🙄.
Maar ik snap helemaal dat je je daar helemaal op je plek voelt. Veel geluk gewenst in elk geval 🍀
Wat een mooi liefdesverhaal! Het lijkt mij best eng om die stap te nemen hoor respect!
Wat een pracbtig landschap en die ruimte daar heerlijk